– Mamy dosyć pozytywną ocenę tego dokumentu. Natomiast pytanie, na ile on faktycznie zostanie zrealizowany, bo w polskiej polityce publicznej często powstają dobre dokumenty, które potem zasilają półki archiwów, zamiast w praktyce kształtować rzeczywistość – mówi dr Jakub Szlachetko, prezes Instytutu Metropolitalnego, oceniając opublikowany niedawno projekt „Krajowej Polityki Miejskiej 2030”. Dokument ten diagnozuje główne problemy i wyznacza kierunki rozwoju polskich miast w horyzoncie nadchodzącej dekady. Strategia, którą wcześniej pozytywnie zaopiniowała także Unia Metropolii Polskich, ma zostać przyjęta w czerwcu tego roku.
– „Krajowa Polityka Miejska 2030” to dokument, który potencjalnie teoretycznie ma duże zastosowanie w przypadku metropolii. Natomiast problem tkwi w tym, na ile ten dokument zostanie zrealizowany, wdrożony i przez parlament, który działa w drodze ustawy, i przez administrację rządową – mówi agencji Newseria Biznes dr Jakub Szlachetko. – Instytut Metropolitalny brał udział w pracach nad KPM 2030 i generalnie mamy dosyć pozytywną ocenę tego dokumentu. Jego ustalenia są zasadniczo zgodne z naszym programem, natomiast pytanie właśnie, na ile słowo ciałem się stanie.
Pod koniec grudnia ub.r. Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej opublikowało projekt „Krajowej Polityki Miejskiej 2030” (KPM) i rozpoczęło proces konsultacji społecznych, które zakończyły się 31 stycznia br. W dokumencie zaproponowano rozwiązania i instrumenty przewidziane na poziomie samorządowym i ogólnopolskim, których celem jest zwiększenie efektywności działania miast i czynienie ich coraz bardziej przyjaznymi dla mieszkańców. Resort wskazuje, że szczególną uwagę poświęcono w nim małym i średnim ośrodkom miejskim.
KPM 2030 określa kierunki przyszłego rozwoju społecznego, gospodarczego i przestrzennego miast oraz diagnozuje najważniejsze problemy i wyzwania, z jakimi aktualnie się mierzą. Wśród najważniejszych wymienia m.in. jakość środowiska przyrodniczego i działania adaptacyjne wobec zmian klimatu, systemy mobilności miejskiej i bezpieczeństwa ruchu, promocję działań społecznych – ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb mieszkaniowych – oraz problemy suburbanizacji i ładu przestrzennego.
– System planowania i zagospodarowania przestrzennego to wyzwanie, które stoi już przed czwartym z kolei rządem. Obawiamy się, że kolejny rząd znów obieca reformę, przygotowanie nowej ustawy czy uporządkowanie regulacji. Ale od dekady to się jeszcze niestety nikomu nie udało – zauważa prezes Instytutu Metropolitalnego. – Niedawno pojawił się projekt nowelizacji ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której drzemie pewien potencjał. W warstwie diagnostycznej zidentyfikowano mankamenty aktualnej regulacji. Pytanie, na ile ta propozycja faktycznie będzie w stanie wyeliminować te bolączki systemu. Mam nadzieję, że ustawodawca będzie dalej szedł tym torem, doprecyzuje regulacje i ta ustawa wejdzie w życie.
Z opublikowanego w styczniu br. raportu Polskiego Instytutu Ekonomicznego wynika, że chaos przestrzenny generuje w tej chwili znaczące koszty ekonomiczne po stronie samorządów, sięgające 84,3 mld zł rocznie. Główną przyczyną tego problemu są dynamiczne procesy osiedleńcze, niedostateczny stan planowania przestrzennego na poziomie lokalnym oraz nadpodaż terenów przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe. Skutkiem chaosu przestrzennego jest zaś m.in. nierównomierny dostęp do usług publicznych. O ile na niską dostępność transportową narzeka tylko 14 proc. mieszkańców największych miast, o tyle w przypadku stref podmiejskich odsetek ten rośnie do 45 proc. (raport „Społeczno-gospodarcze skutki chaosu przestrzennego”).
– Budujemy od końca: najpierw domy, potem cała reszta. I budujemy wszędzie, bez żadnych ograniczeń, nie respektując żadnych zasad dotyczących np. kondensacji zabudowy, modelu miasta zwartego. To oczywiste, że jeśli wybudujemy dom na końcu świata, to nikt tam nie podciągnie mediów czy drogi, bo to są niesamowite koszty. Brakuje nieco bardziej restrykcyjnej polityki przestrzennej, która by tę zabudowę kondensowała na mniejszych obszarach – mówi dr Jakub Szlachetko. – Dzika, chaotyczna, niekontrolowana suburbanizacja to najważniejszy problem, podkreślany już od kilkunastu lat. Miasta i zabudowa się rozlewają, a nie towarzyszy temu ani żadna myśl planistyczna, ani budowa infrastruktury transportowej, ani lokalizacja usług publicznych. To generuje szereg trudności po stronie administracji, biznesu i mieszkańców. Z tym problemem władza powinna się zmierzyć jak najszybciej.
Prezes Instytutu Metropolitalnego wskazuje, że nie mniejszym wyzwaniem dla miast są w tej chwili kwestie środowiskowe i te związane z adaptacją do zmian klimatu. Przytaczane w KPM 2030 dane wskazują, że miasta są coraz częściej narażone na ekstremalne zjawiska pogodowe, takie jak wysokie temperatury (średnia roczna temperatura w okresie 1951–2020 wzrosła o 2,8°C) czy nawalne deszcze (zwiększone opady roczne o 10–15 proc.). Przykładowo rok 2019 w 11 spośród 14 badanych miast był ekstremalnie ciepły, a w pozostałych – anomalnie ciepły (dane z „Raportu o stanie polskich miast: Środowisko i adaptacja do zmian klimatu” Instytutu Rozwoju Miast i Regionów). Miasta borykają się także z problemem suszy hydrologicznej – ich zasklepione i zabetonowane brzegi powodują, że stan wód większości głównych rzek oraz poziom wód gruntowych z biegiem lat się obniża. Miastom grozi więc pustynnienie. Z kolei infrastruktura kanalizacji deszczowej w miastach nie jest dostosowana do zjawisk opadów nawalnych, co skutkuje podtopieniami.
– Jednocześnie w miastach brakuje obiektów małej retencji, w których można zmagazynować nadwyżki wody z deszczy nawalnych i wykorzystać ją w suchszych okresach. Niekorzystną sytuację potęgują długotrwałe braki opadów oraz coraz cieplejsze i bezśnieżne zimy. W związku z tym polskim miastom grozi susza hydrologiczna. Dodatkowym problemem jest fakt, że zasoby wody pitnej w Polsce są jednymi z najniższych w Europie – czytamy w projekcie KPM 2030.
Problem jest o tyle poważny, że w polskich miastach mieszka dziś ok. 23 mln osób, czyli ponad 60 proc. populacji kraju, a liczba ta będzie się zwiększać.
Również w obszarze walki ze skutkami zmian klimatu planowanie przestrzenne ma duże znaczenie.
– Jeżeli myślimy o odporności miast na zmiany klimatyczne, należałoby wzmocnić funkcjonalność miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (MPZP). Gmina powinna wiedzieć, że może z powodzeniem kształtować przestrzeń w różnym zakresie. Jednak te plany są bardzo mocno ograniczane przez regulację ustawową, ale również praktykę sądową. To jest pierwsza rzecz, którą powinniśmy naprawić – ocenia dr Jakub Szlachetko. – Oprócz tego pojawiały się też propozycje tworzenia różnych dokumentów na poziomie miejskim, np. miejscowych planów adaptacyjnych do zmian klimatycznych. Jestem sceptyczny, bo w mojej ocenie jest to mnożenie bytów ponad potrzeby. Gminy i tak są obciążone szeregiem różnych strategii, programów i planów, natomiast brakuje instrumentów wdrożeniowych i pod tym kątem się niewiele w porządku prawnym zmienia.
Do głównych problemów miast w obszarze środowiskowym zaliczają się w tej chwili deficyt terenów zielonych, pogłębiająca się susza hydrologiczna i zanieczyszczenia powietrza. Dlatego „Krajowa Polityka Miejska 2030” wskazuje m.in. na konieczność wprowadzania rozwiązań prawnych w zakresie „błękitno-zielonej infrastruktury” przeciwdziałania powodziom miejskim, wprowadzenie standardów ochrony i kształtowania zieleni w procesach inwestycyjnych oraz zwiększania naturalnej retencji i powierzchni biologicznie czynnej. Do poprawy jakości powietrza mają się natomiast przyczynić inwestycje w zmniejszenie energochłonności budynków mieszkalnych i niwelowanie głównych źródeł niskiej emisji w transporcie.
Wśród innych wyzwań, którymi zajmuje się KPM 2030, są m.in. poprawa dostępności mieszkań i zdolności inwestycyjnej miast, zrównoważona mobilność i poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego,
W trakcie konsultacji szczegółowe uwagi do projektu „Krajowej Polityki Miejskiej 2030” przedstawiła również Unia Metropolii Polskich im. Pawła Adamowicza, która pozytywnie zaopiniowała projekt tego dokumentu w zakresie diagnozy wyzwań i większości proponowanych rozwiązań, których wdrożenie pozwoli poprawić efektywność zarządzania miejskiego. Jednocześnie UMP zwraca jednak uwagę, że ważne dla miast tematy – takie jak kryzys demograficzny, migracje, transformacja energetyczna czy przyszłość miast w erze cyfrowej – zostały w nim pominięte lub potraktowane zdawkowo.
Jak poinformowała 10 lutego br. sekretarz stanu w MFiPR Małgorzata Jarosińska-Jedynak, „Krajowa Polityka Miejska 2030” powinna zostać przyjęta przez Radę Ministrów jeszcze w czerwcu tego roku, żeby następnie mogła zostać zaprezentowana podczas Światowego Forum Miejskiego, które odbędzie się 26–30 czerwca w Katowicach pod egidą ONZ.
To, jak bardzo zmiany klimatyczne zaszkodzą gospodarce zależy m.in. od tempa wdrażania działań na rzecz klimatu. Jak pokazują dotychczasowe doświadczenia, z realizacją podjętych przez państwa zobowiązań bywa różnie. Zdaniem profesor Haliny Brdulak z SGH kryzys najmocniej dotknie ubogie kraje południa. W Europie nałożą się na niego również negatywne trendy demograficzne, a konsekwencje kryzysu mogą być odczuwalne w najbliższej dekadzie.
– Jeśli zostaną podjęte działania, które były uzgodnione w Glasgow, to mamy szansę zatrzymać zmiany klimatyczne i kryzys gospodarczy nie będzie w konsekwencji rozległy. Chciałabym dodać, że jesteśmy w tej chwili w kryzysie gospodarczym, a zmiany klimatyczne są tylko jego elementem – mówi agencji informacyjnej Newseria Biznes dr hab. Halina Brdulak, profesor SGH w Warszawie, przewodnicząca Komisji Rektorskiej ds. Społecznej Odpowiedzialności na tej uczelni. – Konsekwencje tego kryzysu przede wszystkim poniosą kraje najuboższe, czyli południowe. Obawiam się też, że Europa w kontekście zmian populacji, czyli zmniejszenia liczby mieszkańców, może doświadczyć również tego kryzysu w ciągu najbliższych 10–15 lat, jeśli nie będzie zmian i konsekwentnego wdrażania ustaleń. Ale też te ustalenia z Glasgow powinny być zweryfikowane, muszą one być trochę ostrzej postawione niż dotychczas.
W ubiegłym roku Glasgow na dwa tygodnie – od 31 października do 12 listopada – stało się gospodarzem międzynarodowych rozmów w ramach 26. konferencji klimatycznej ONZ. COP26 zgromadził przedstawicieli 197 stron ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu (UNFCCC). Były wśród nich UE i jej wszystkie państwa członkowskie. Stany Zjednoczone reprezentował prezydent Joe Biden. Nieobecni byli przedstawiciele Rosji i Chin, które są ogromnymi emitentami dwutlenku węgla, choć Chiny jesienią ogłosiły plan zlikwidowania emisji do 2060 roku. Indie zadeklarowały zeroemisyjność do 2070 roku. Jednak w ocenie organizacji ekologicznych to nie wystarczy, by zatrzymać globalny wzrost temperatury na poziomie 1,5 st. Celsjusza. Według różnych obliczeń wzrośnie ona do końca stulecia w porównaniu z temperaturą sprzed rewolucji przemysłowej o 2,4–2,7 st. Celsjusza.
– To jest bardzo cenne, że w Glasgow udało się w jednym miejscu zebrać tak liczne grono przedstawicieli wszystkich państw. Natomiast osiągnięcie konsensusu nie jest łatwe. To są negocjacje dyplomatyczne, rządzą się określonymi prawami, ważne jest to, do czego się zobowiązujemy, ale również to, w jaki sposób to następnie realizujemy – mówi dr hab. Halina Brdulak. – I tutaj nie mam dobrych wiadomości, ponieważ później po takim szczycie realizacja celów, do których się zobowiązaliśmy, nie jest adekwatna do deklaracji, czyli faktycznie każdy broni bardziej własnego interesu, niż działa na rzecz wspólnego. I jeśli to się nie zmieni, jeśli ta świadomość nie wzrośnie, czyli postawy nas wszystkich, współdziałania, współpracy, solidarności, to niewiele się zmieni.
Jednym z przykładów może być fakt, że jeszcze w 2009 roku kraje rozwinięte zobowiązały się do przekazywania 100 mld dolarów rocznie krajom najbiedniejszym, tymczasem przekazywały mniejsze kwoty, np. w 2019 roku było to 80 mld dol. Z tego powodu ubogie kraje przeznaczają ogromną część swojego PKB na walkę z ociepleniem klimatu (ok. 10 proc. PKB). Wyniki ostatniego szczytu klimatycznego mają zostać przełożone na projekty działań do przyszłorocznego szczytu w Egipcie. W Glasgow ustalono, że 5 proc. dochodów z prywatnych transakcji offsetowych zostanie przekazanych do Funduszu Adaptacyjnego, który wspierać będzie biedniejsze kraje w ich wysiłkach na rzecz zwalczania skutków zmian klimatu. Także Niemcy zobowiązały się do przekazania na ten cel 50 mln euro.
– Największy wpływ na kryzys klimatyczny mają takie branże jak budownictwo, motoryzacja, transport i w związku z tym też od tych branż byśmy oczekiwali zmiany sposobu działania, jeśli chodzi o kwestie energetyczne, pozyskiwanie energii – mówi przewodnicząca Komisji Rektorskiej ds. Społecznej Odpowiedzialności w SGH. – Należy również pamiętać, że proces cyfryzacji, który obecnie tak błyskawicznie przebiega, może powodować również negatywne skutki. Większa liczba serwerów, które muszą obsłużyć większą liczbę danych powoduje, że ten ślad węglowy rośnie.
Problemem może być również kryzys energetyczny w Europie. Podwyżki cen energii elektrycznej i gazu, z którymi wszyscy Europejczycy będą się za chwilę mierzyć, mogą spowolnić wprowadzanie zmian i powrót – przynajmniej czasowy – do pozyskiwania energii z „brudnych” źródeł. Dlatego rządy już deklarują dopłaty dla najuboższych gospodarstw domowych, a niektóre, jak polski, czasowo rezygnują z VAT-u. To jednak nie rozwiąże systemowego problemu – „grania” przez Rosję dostawami gazu, likwidacji elektrowni atomowych w Niemczech czy niestabilności pozyskiwania energii z wiatru czy słońca.
– Jeśli chodzi o działania na rzecz klimatu, to jeden problem jest dla mnie osobiście bardzo istotny, mianowicie zakłócenie równowagi ekologicznej, którego dokonał człowiek w momencie, kiedy nastąpił proces przejścia na uprawy rolnicze. Od tego momentu nastąpiła nadmierna eksploatacja zasobów naturalnych i w efekcie doprowadziło to do takiej sytuacji, jaka jest w tej chwili – mówi dr hab. Halina Brdulak. – Drugim elementem jest wskaźnik, którym mierzymy poziom wzrostu PKB. Ten wskaźnik nie jest adekwatny, nie pokazuje zmian zachodzących w przyrodzie, nie uwzględnia pracy gospodarstw domowych, wytwórstwa na rzecz rodziny. Czyli ten kluczowy wskaźnik, którym się posługujemy, nie pozwala nam zobaczyć całości ekosystemu i trzeba to zmienić.
